Οι ΄Αραβες, που είχαν κατακτήσει τότε όλα τα ανατολικά παράλια της Μεσογείυ, μετέδωσαν στό Βυζάντιο και στην υπόλοιπη Δύση μιά πολύτιμη κινέζικη εφεύρεση, την κατασκευή του χαρτιού. Μικρά μικρά κομματάκια από άχρηστα ρούχα και υφάσματα, αργότερα τουφες από άνεπεζέργαστο μπαμπάκι, ρίχνονταν μεσα σε ένα μεγάλο δοχείο, και με πολύ νερό γίνονταν ένας παχύς πολτός. Ο χαρτοποιός βουτουσε μέσα στον πολτό ένα διχτυωτό τρίχινο ή συρμάτινο τελάρο, το γέμιζε, το τραβούσε επάνω, και όταν το νερό του πολτού στράγγιζε, έμενε να στεγνωθεί και νά γυαλιστεί γιά νά μπορέσει και αυτό νά δεχθεί τη γραφή. Πολύ γρήγορα η γνώση κατασκευής του χαρτιού ξαπλώθηκε σ΄ όλη την Ευρώπη. Σιγά σιγά, από τον 15o αίώνα και μετά, το χαρτί έγινε το μόνο υλικό για την κατασκευή βιβλίων.