Επειδή ο πάπυρος, καθώς προερχόταν από φυτό, σχιζόταν εύκολα, με άποτέλεσμα νά χάνονται πολλά κείμενα, την εποχή τών διαδόχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου, δυό περίπου αιώνες πρίν από τη γέννηση του Χριστού, επινοήθηκε για αντικαταστασή του ή χρήση δέρματος από κατσίκι ή πρόβατο, της περγαμηνής. Το δέρμα καθαριζόταν από το μαλλί και το λίπος, και ύστερα από κάποια επεξεργασία με κιμωλία ήταν έτοιμο νά δεχθεί τη γραφή. Αυτό το δέρμα ονομάστηκε περγαμηνή από την πόλη Πέργαμο της Μικράς Ασίας, άπ όπου κυρίως΄διοχετευόταν στο εμπόριο.

Η περγαμηνή μπορεί να ήταν πιό ανθεκτική από τον πάπυρο, ήταν όμως και πιό άκριβή. Πόσα πρόβατα θά έπρεπε νά σφαγούν για να γίνει ένα βιβλίο με 200 φύλλα, αν από το κάθε δέρμα είχαμε το πολύ τέσσερα φύλλα; ΄Ετσι τον 8ο με 9ο αιώνα μ.Χ. βρέθηκε μιά μέση λύση, το χάρτί.