Τα κείμενα τών αρχαίων περνούσαν από γενιά σε γενιά με την αντιγραφή. Ειδικά έκπαιδευμενοι γραφείς, οι βιβλιογράψοι ή κωδικογράφοι, εργάζονταν σε ειδικά εργαστήρια, τα βιβλιογραψικά εργαστήρια, γιά πολλές ημέρες, ώσπου νά τελειώσουν ένα βιβλίο. Αφού έκοβαν ανάλογα και χαράκωναν τα λευκά φύλλα της περγαμηνής ή του χαρτιού, κάθονταν σ΄ ένα σκαμνάκι μπροστα σ ένα χαμηλό πάγκο με αναλόγιο και άρχιζαν το κουραστικό έργο της αντιγραφής.

Στον πάγκο ακουμπούσαν τα σύνεργά τους, γραφίδες, μελανοδοχείο, σψουγγάρι γιά να σβήνουν, κοπίδι γιά να ξύνουν τη μύτη της γραφίδας, ψαλίδι γιά να κόβουν την περγαμηνή, διαβήτη για να μετρούν τίς αποστάσεις. Στό αναλόγιο άκουμπουσαν το πρότυπό τους, το βιβλίο που ήθελαν να άντιγράψουν, το αντιβόλαιον, όπως το έλεγαν. Το καινούριο βιβλίο το αντέγραφάν τετράδιο τετράδιο στο γόνατο. Στα βυζαντινά χρόνια και μετά, την περίοδο της τουρκοκρατίας, πολλά μεγάλα μοναστήρια διέθεταν βιβλιογραφικά εργαστήρια, οπου δεν αντιγράψονταν μόνο θρησκευτικά κείμενα, αλλά και αρχαία ελληνικά.

Οι κωδικογράφοι είναι αφανείς ήρωες στον αγώνα για την εξάπλωση της παιδείας και της μόρφωσης, γιατί είναι αυτοί που δούλεψαν με αυταπάρνηση και ταπεινότητα, για να έχουμε σήμερα όλον αυτόν τον πνευματικό πλούτο της ελληνικής διανόησης.